چرا در مملكت ما امنيت و مقام اغلب طبيعت ستيزان، بالاتر و والاتر از طبيعت دوستان است؟
چرا يك مسئول به خودش جرأت مي‌دهد كه به راحتي از قتل عام فله‌اي درختان دفاع كند؟
چرا محيط زيست رنجور و شكننده و در عين حال ارزشمند و ناهمتاي ايران زمين تا اين درجه مظلوم و بي‌دفاع است؟
هموطن عزيز و دوستدار محيط زيست رنجور اين بوم و بر!
اگر تو نيز از اين قتل عام نابخردانه دلت به درد آمده است، ميتواني با امضاي لینک اعتراض، بينش والاي زيست محيطي و در عين حال اعتراض مدني خود را نشان دهي[1].
به اميد روزهايي بهتر و سبزتر براي ايران عزيز
خبرگزاري ایسنا، نهم خرداد ماه 1384:
فرازهايي از سخنان سردار/دکتر/خلبان/شهردار قاليباف در مقام كانديداي رياست جمهوري:
«برنامه‌ي دولت سبز در كابينه‌ي من، تبديل به انديشه و عمل سبز در سطح كلان مي‌شود و نظام مديريت سبز كه در راستاي حفاظت محيط زيست و كمك به تحقق توسعه‌ي پايدار، در دولت كنوني (دولت خاتمي) تصويب شده بود، وارد مراحل جدي‌تر مي‌شود. »
اگر به پيشينه‌ي مجادلات حقوقي بر سر مالكيت اندوخته‌هاي ارزشمند طبيعي كشور، به ويژه رويشگاه‌هاي ناهمتاي جنگلي هيركاني در شمال ايران به اجمال نظري بياندازيم، آنچه كه تأمل‌برانگيز مي‌نمايد، شكست مدافعان طبيعت در اغلب مجامع حقوقي داخلی است كه در همين تارنما به چند مورد آن تاكنون اشاره شده است ...
همان طور كه می دانید سال 2006 را دبيركل سازمان ملل متحد، سال «بيابان و بيابان‌زايي» نام نهاده است؛ چرا كه بيابان‌زايي مي‌رود تا در اثر نابخردي‌هاي مديريت‌هاي نادان يا كوته‌بين در سراسر گيتي، به بزرگترين مانع تحقق سياست‌هاي توسعه‌ي پايدار در جهان بدل شود. تهديدي كه آشكارا مي‌تواند دورنماي حيات و امنيت زيست را براي نسل‌هاي آينده‌ي بشري به مخاطره اندازد. در حقيقت بيابان‌زايي، فرآيندي است كه پيش از آنكه بتوان از ريشه‌هاي طبيعي آن ياد كرده و با شناسايي آنها، به مهارشان اقدام كرد، بايد در انديشه‌ي شناخت ريشه‌هاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي‌اش برآمده و با عزمي برآمده از اراده‌اي معطوف به دانش و قدرت، با هماهنگي بسياري از نهادهاي تصميم‌گيري در حوزه‌هاي سياسي، فرهنگي، اقتصادي، نظامي و محيط‌زيستِ كشور، به مهار يا ريشه‌كني آن مبادرت ورزيد.
گويا بهمن‌ماه امسال براي دوستداران محيط زيست و ميراث فرهنگي اين كهن بوم و بر، ماه خوش‌يُمني است ...
براي همه‌ي آناني كه از قتل عام محيط طبيعي‌مان به شدّت نگران هستند و با خواندن خبرهاي غم‌انگيز از تاراج بي‌مهاباي زيست‌بوم خونشان به جوش مي‌آيد و براي همه‌ي آناني كه با بدبيني و ترديد و يأس به اينگونه افشاگري‌هاي نوشتاري و رسانه‌اي مي‌نگرند، بي‌گمان چهارمين روز از دوّمين ماه زمستان، روزي بزرگ و فراموش‌ناشدني خواهد بود ...
در نخستين روزهاي دوّمين ماه زمستان (سوّم تا ششم بهمن ماه 1384)، مردمان سخت‌كوش ديار قنات، قنوت و قناعت (يزد) ميزبان گروهي از نخبگان، كارشناسان و علاقه‌مندان منابع طبيعي كشور بودند كه به بهانه‌ي شركت در «اوّلين همايش ملّي فرسايش بادي» گرد هم جمع مي‌شدند. فرسايش بادي، يكي از رخدادهاي ناميموني است كه سالانه بيش از يك هزار ميليارد ريال خسارات به توان توليدي كشور وارد مي‌كند ...
چندي پيش در خبرها خوانديم كه با فروش 380 هكتار از اراضي جزيره‌ي آشوراده[1]، چوب حراج به مهمترين پناهگاه حيات وحش ايران زده شده است[2]؛ آنهم با حمايتهاى مؤثر و گسترده‌ي مسؤولان استان و سازمانهاى «حفاظت محيط زيست» و «ميراث فرهنگى و گردشگرى[3]» ...
چند روز پيش، جوان ترین عضو كابينه‌ي رئیس جمهور – كه عهده‌دار ساماندهي وضعيت غم‌انگيز بهداشت و درمان ايرانيان است (دکتر کامران باقری لنکرانی) - اعلام كرد: « ايراني‌ها سه برابر ميانگين جهاني دارو مصرف مي‌كنند[1].» اندكي ديرتر هم اعلام شده بود كه بالغ بر 8/59 درصد از دانشجويان (يعني مديران فرداي اين بوم و بر) به نوعي از افسردگي مبتلايند[2]...
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.