فروچالههایی حیرتانگیز در قهاوند!

نشست زمین در دشت قهاوند - شمال روستای همه کسی (پشت مدرسه روستا)
عقوبت نابخرديهاي مديريتي وزارت نيرو در دشت قهاوند (30 كيلومتري شمال شهر همدان و شرق نيروگاه حرارتي شهيد مفتح)كه منجر به ظهور «فروچالههايي» ژرف و بزرگ در اطراف روستاي «همهكسي» و نارضايتي شديد روستائيان و كشاورزان منطقه شده، به همراه قطع يكسرهي چندين هزار اصله درخت از رويشگاه دستكاشت و منحصر به فرد كاج سياه (pinuse nigra) در اطراف سد اكباتان همدان (به بهانهي افزايش ارتفاع تاج سد! آن هم به دليل كاهش حجم مخزن سد در اثر رسوبات بالادست) و اشاره به يكي از معدود رويشگاههاي طبيعي و شاداب گونهي قرهداغ (nitraria schoberi) در ساحل غربي كفهي كويري ميغان اراك به همراه بازديد از تنها رويشگاه طبيعي بلوط در استان مركزي (ارتفاعات شازند – اطراف روستاي سرسختي) در شمار مهمترين مشاهدات من و گروه همراهم (حميدرضا عباسي، عمار رفيعي امام، علي كريمي و محمّد ذوالفقاري) در طول سه روز اخير محسوب ميشود كه اميدوارم در نخستين فرصت ممكن بتوانم به شرح جزئيات درخوري از آن مشاهدات در فضاي مجازي بپردازم.
تا آن زمان، اين نگارهها را به علاقهمندان زيستبوم رنجور وطن پيشكش ميكنم.

عمار رفیعی در فروچاله ای دیگر در جنوب روستای همه کسی

قطر گودال: حدود ۷ متر و عمق آن بین ۶ تا ۱۰ متر (زمان حادثه: ۳ سال پیش)

کشاورزان همه کسی نیروگاه حرارتی شهید مفتح را که به گفته آنان ۴۰۰ حلقه چاه عمیق زده است مقصر این فروچاله ها می دانند.

نیروگاه حرارتی شهید مفتح همدان

بقایای رویشگاه کاج سیاه در کناره دریاچه سد اکباتان (۲۲/۳/۱۳۸۴)

رویشگاه قره داغ در حاشیه شمالی کویر میغان اراک

گیاه شور -halecnemum


به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.