دوشنبه گذشته در همایش روز جهانی مقابله با سدسازی، آقای غلامرضا مشایخی، فرماندار تنکابن هم یکی از سخنرانان بود. او در فرازی از سخنانش به واقعیت تلخی اشاره کرد که اینک در جای جای وطن در حال تکرار است. مشایخی گفت: هم‌اکنون عمق برداشت شن و ماسه از بستر رودخانه چشمه کیله  - بزرگترین و پرآب‌ترین رودخانه تنکابن - به بیش از 25 متر رسیده است که این می‌تواند یک فاجعه‌ی تمام عیار برای منطقه و بخصوص کوه‌های زیبای سه‌هزار و رویشگاه‌ها و سکونتگاه‌های اطرافش باشد.  هنوز رانش زمین در تابستان گذشته در این منطقه را فراموش نکرده‌ایم که منجر به قطع ارتباط 21 روستا و نابودی بیش از 200 اصله ممرز و جابجایی میلیون‌ها تن خاک حاصلخیز منطقه شد. این در حالی است که هنوز احداث سد در این منطقه در دست مطالعه بوده و جدی نشده است! زیرا با احداث سد و کاهش حمل رسوب به پایین دست، عملن توان زیست‌پالایی و ترمیم بستر رودخانه بیشتر هم کاهش خواهد یافت. مانند رخدادی که در پایین دست اغلب رودخانه‌های کشور که دارای سد هستند، افتاده و می‌افتد.

    یک شاهد دیگر این ماجرا که اخیراً رخ داده، افزایش فرسایش کنار رودخانه‌ای در مارون واقع در بهبهان است. تصاویری که در پایگاه خبری بشیرنذیر مشاهده می‌کنید، به خوبی گویای عمق بحران پیش‌آمده در منطقه است. ماجرای تلخی که به گفته‌ی نیره سعادتی، نفس بهبهان را به شماره انداخته است.

    حال تصورش را بکنید، وقتی در عرصه‌ی پهناوری که در اختیار داریم، کار را به این بی‌سامانی کشانده‌ایم، اگر جای مردم ژاپن، هلند، آلمان، بلژیک و ... بودیم؛ برای تأمین مصالح ساختمانی پایه‌ی خود چه فاجعه‌ای را می‌آفریدیم؟!

درج نظر