فردا، پنجم ژوئن است؛ روزی که چند سالی است در اغلب تقویم‌های ایرانی هم به عنوان روز جهانی محیط زیست با رنگ قرمز مشخص شده است؛ رنگی که البته همه می‌دانیم انتخابش ربطی به محیط زیست ندارد! دارد؟
    امسال قرار است تا سی و هشتمین آیین‌های اصلی نکوداشت این روز در پایتخت روآندا برگزار شود؛ شهری که تا مدت‌ها شنیدن نامش، چیزی جز شرم و ننگ برای بشریت متمدن امروز به اذهان نمی‌آورد؛ زیرا یکی از بزرگترین و شنیع‌ترین نسل‌کشی‌های تاریخ مدرن در کیگالی رخ داده است ...
    اینک امّا کیگالی می‌خواهد نشان دهد که نه‌تنها با آن دوران سیاه فاصله گرفته است، بلکه می‌تواند پرچمدار حفاظت و پاسداری از گونه‌گونی زیستی یگانه‌ی سرزمین خود و قاره‌ی ارزشمندش – آفریقا – باشد.
    بان کی مون، در پیام کوتاهش به مناسبت این رخداد جهانی، روآندا را زیستگاه 52 گونه‌ی ارزشمند و در معرض خطر معرفی کرده و با تکرار شعار امسال، هشدار می‌دهد: برای تضمین آینده‌ی زمین به عنوان یگانه سیاره‌ی قابل زیست جهان، باید گونه‌گونی زیستی را حرمت نهاده و همه‌ی انواع پرشمارش را مورد حراست و پاسداری قرار دهیم.
    باشد که تقویت گرایه‌های محیط زیستی بتواند همه‌ی مردم ساکن در همه‌ی نقاط زمین را بباوراند که ساکن یک کشتی هستند و منافع مشترک دارند؛ منافعی که باید سبب شود تا به جای دمیدن در طبل‌های جنگ و به جای نسل‌کشی نوین – نظیر آنچه که دولت کوته‌فکر و تمامیت‌خواه اسرایبل در غزه انجام می‌دهد – طاق نصرت‌های صلح برپا کرده و شیپور دوستی و مودت سردهند.
    در جهانی که حاکمیت با آموزه‌های محیط زیستی باشد، حقوق بشر حرمت دارد و هرگز نباید فاجعه‌ای نظیر کشتی آزادی رخ دهد. نکته‌ای که ای کاش بان کی مون آنقدر شهامت و جسارت داشت تا در پیامش به آن اشاره می‌کرد.