نه! اين ماسه‌هاي روان، بيابان نيست ؛ كارون است ، پرآب‌ترين رود ايران!
چه كسي با مشاهده‌ي اين عكس باور مي‌كند كه اين ماسه‌زارهاي تفتيده، تا همين ماه گذشته، بستر پرآب‌ترين و طولاني‌ترين رودخانه‌ي دايمي كشور – كارون – بوده است؟ يگانه رودخانه‌‌اي كه بخشي از آن قابليت كشتيراني هم دارد (بخوانيد: داشت)! امّا آن رودخانه‌ي خاطره‌انگيز و خروشان، امروز نه‌تنها پذيراي هيچ كشتي‌اي نيست، بلكه بلم‌هاي مردمان خونگرم جنوب را نيز به دشواري مي‌پذيرد!
مهدي قنواتي، عكاس خبرگزاري فارس، تصاويري باورنكردني از روند خشك‌شدن پرآب‌ترين رودخانه‌ي ايران بر روي درگاه اين بنگاه خبررساني قرار داده است كه اينجا مي‌توانيد همه‌ي آنها را ببينيد.
يادمان باشد:
كارون، اروند رود، زاينده رود و سفيد رود، تنها يك رودخانه نيستند؛ آنها بخشي از تاريخ و هويت فرهنگي ايرانيان را تشكيل مي‌دهند كه تاكنون هرگز در چنين شرايطي قرار نداشته‌اند.
نگوييم كه همه چيز به مؤلفه‌هاي اقليمي باز‌مي‌گردد؛ بپذيريم كه اين ما انسان‌ها بوديم و هستيم كه با نابخردي‌هاي مديريتي خويش، دشواري‌ها و تنگناهاي اقليمي را دوچندان ساخته و مي‌سازيم.
به «مهار بيابان‌زايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقه‌ای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانه‌ها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی مي‌كوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويت‌هاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌هاي بادي و شوراب‌هاي كويري و كلوت‌هاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصه‌هاي بياباني، مي‌تواند پايدارترين و غني‌ترين صندوق ذخيره‌ي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابان‌زدايي»، از بياباني‌شدن زيست‌بوم‌هاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم. 